چرا زیرساخت‌ متمرکز شکست می‌خورد و DePIN راه‌حل است

ضعف زیرساخت‌های متمرکز

اخیراً در اسپانیا، پرتغال و فرانسه خاموشی‌های گسترده‌ای رخ داد و میلیون‌ها نفر بدون برق ماندند. این فروپاشی ارتباطات نشان داد که وقتی برق قطع شود، چقدر خطوط حیاتی ارتباطی شکننده می‌شوند. این مشکل تنها در اروپا نیست؛ آفریقای جنوبی با بحران‌های مکرر برق، پاکستان با خاموشی بزرگ ۲۰۲۳ و یخبندان شدید تگزاس در ۲۰۲۱ مثال‌هایی از آسیب‌پذیری زیرساخت‌های متمرکز هستند. در آن یخبندان، ساکنان هوستون مجبور شدند برف را آب کنند تا بتوانند برای یک هفته توالت را بشویند.

نیاز به شبکه‌های فیزیکی غیرمتمرکز (DePIN)

اکثر این زیرساخت‌ها قدیمی هستند و برای تقاضای بالای انرژی و داده‌های امروز طراحی نشده‌اند. بخش فناوری تا سال ۲۰۳۰ تقریباً دو برابر برق مصرف خواهد کرد. به همین دلیل شبکه‌های فیزیکی غیرمتمرکز یا DePIN به جای یک آزمایش کوچک، به یک ضرورت در فضای بلاک‌چین تبدیل شده‌اند. این فناوری با استفاده از بلاک‌چین و ابزارهای کلیدی، به جوامع امکان می‌دهد خودشان در ساخت و اداره زیرساخت‌های واقعی مشارکت کنند.

نمونه‌های موفق و مزایا

به جای یک شرکت بزرگ که همه کنترل را در دست دارد، در DePIN هزاران یا میلیون‌ها فرد و کسب‌وکار بخشی از منابع خود—مثل روتر وای‌فای یا فضای ذخیره‌سازی—را به اشتراک می‌گذارند. این شبکه‌ها در زمان قطعی یک نقطه شکست ایجاد نمی‌کنند و بخش‌ها می‌توانند مسیرهای جایگزین پیدا کنند. نمونه‌هایی مانند شبکه مش در دارامسالا هند که توسط تبتی‌های تبعیدی راه‌اندازی شد و شبکه محلی رد هوک در بروکلین پس از طوفان سندی نشان می‌دهند که DePIN در بحران‌ها کار می‌کند.

ترکیب و آینده

فناوری غیرمتمرکز نباید جایگزین کامل سیستم‌های موجود شود؛ بلکه می‌تواند آن‌ها را تقویت کند. پروژه OpenRoaming با اتصال به بیش از ۳ میلیون روتر و مدیریت هویت برای اتصال خودکار به وای‌فای مثال خوبی است. با رویکرد DeWi مبتنی بر DePIN می‌توان این نقاط دسترسی را نقشه‌برداری و اعتبارسنجی کرد و پوشش را گسترده‌تر نمود. در صورت وقوع طوفان یا قطعی سل‌تاور، یک شبکه محلی DePIN می‌تواند تنها راه ارتباطی مردم باشد.

گام‌های بعدی

دولت‌ها باید فضای بیشتری برای توسعه این رویکردها فراهم کنند و اپراتورهای مخابراتی و شرکت‌ها باید نودهای غیرمتمرکز را در برنامه‌های خود بگنجانند. مشارکت عمومی-خصوصی برای ساخت زیرساخت‌های مشترک در نقاط آسیب‌پذیر، اقدامی عقلانی است. هدف نهایی ساخت لایه‌های پشتیبان متنوع و ترکیب شبکه‌های سنتی با مقاومت جوامع است تا ارتباطات حیاتی حتی در زمان بحران پایدار بماند.