چرا ویتالیک بوترین تاکید می‌کند لایه‌دوها باید از امنیت لایه‌یک اتریوم بهره ببرند؟
مفاهیم کلیدی- ویتالیک بوترین خواستار استفاده حداکثری لایه‌دوها از امنیت و امکانات لایه‌یک اتریوم شد.
- توسعه‌دهندگان باید از بازسازی مجدد پرهیز کنند و بر شواهد رمزنگاری و سادگی تمرکز نمایند.
- استفاده از قابلیت‌های لایه‌یک موجب کاهش ریسک کاربران در صورت بروز مشکل در لایه‌دو می‌شود.
تاکید ویتالیک بوترین بر استفاده حداکثری لایه‌دوها از ابزارهای امنیتی لایه‌یک اتریوم
ویتالیک بوترین، یکی از بنیان‌گذاران اتریوم، خواستار بهینه‌سازی امکانات امنیتی و ویژگی‌های غیرمتمرکز لایه‌یک (L1) در مسیر توسعه لایه‌دوها (L2) شد. او در پستی که اخیراً در شبکه اجتماعی X منتشر کرد، درباره دیدگاهی اظهار نظر کرده که طبق آن، لایه‌یک‌های جایگزین با گذر زمان تبدیل به لایه‌دو می‌شوند.
بوترین معتقد است که توسعه‌دهندگان در بلاک‌چین باید تا حد امکان از قابلیت‌های لایه‌یک استفاده کنند تا لایه‌دوها حداکثر کارایی خود را داشته باشند. به گفته او، توسعه‌دهندگان بهتر است به‌جای بازسازی کامل هر چیز از پایه، بر استفاده از نقاط قوت لایه‌یک اتریوم تمرکز کنند. این امکانات شامل امنیت، مقاومت در برابر سانسور، شواهد رمزنگاری و دسترسی به داده هستند.
بوترین اشاره می‌کند که با واگذاری مسئولیت‌های اصلی به فناوری لایه‌یک اتریوم، لایه‌دوهای آینده می‌توانند ساده و در عین حال قوی باقی بمانند و از پیچیدگی‌های بیهوده پرهیز کنند. او می‌گوید: «منطق خود را به ساده‌ترین حالت ممکن رسانده و فقط به‌عنوان سکانس‌دهنده و تولیدکننده شواهد عمل کنید (در برخی موارد فقط تولیدکننده شواهد).»
از نظر او، لایه‌دوها باید سادگی را حفظ کرده و بیشتر بر پردازش ترتیب تراکنش‌ها و تولید شواهد رمزنگاری، مانند ZK-proof یا fraud-proof، تمرکز کنند تا اعتبار اجرای تراکنش‌ها تأیید شود. وی ابراز داشت: «این همان ترکیب بهینه حداقل‌اعتماد و کارآمدی است که شرکت‌های بلاک‌چین در دهه ۲۰۱۰ به‌دنبال آن بودند اما هیچ‌وقت به آن نرسیدند.» او افزود که اکنون لایه‌دوهای اتریوم می‌توانند این رویا را محقق کنند.
علاوه بر سادگی و غیرمتمرکز بودن، بوترین بر سود واقعی استفاده از لایه‌یک اتریوم در ساخت لایه‌دوها تأکید کرد. او گفت: «ما نمونه‌های موفقی دیده‌ایم که ویژگی‌های لایه‌یک از حق کاربران محافظت کرده‌اند، زمانی که در لایه‌دو مشکلی به وجود آمده است.»
اوایل این ماه، در کنفرانس سالانه جامعه اتریوم، بوترین نقدهایی بر پروژه‌هایی وارد کرد که به ظاهر غیرمتمرکز هستند اما در عمل با رابط‌های کاربری متمرکز فعالیت می‌کنند و آن‌ها را «خانه‌های پوشالی» نامید. همچنین، او به چندین آزمون برای سنجش امنیت و غیرمتمرکز بودن واقعی اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز اشاره کرد؛ یکی از این آزمون‌ها، به نام «آزمون ترک»، بررسی می‌کند که آیا یک اپلیکیشن پس از ترک تیم اصلی هم به کار خود ادامه می‌دهد یا خیر.
